Erdoğan – mini Hitler na Bosforu | Vol. 2
Prošle godine, nedugo nakon navodnog puča protiv Erdoğana, u svom tekstu sam ga uporedio sa Hitlerom. Nažalost, vrijeme me nije demantovalo. Zahvaljujući opskurnom referendumu, diktator Recep Tayyip je dobio veća ovlašćenja. Baš kao što ih je herr Adolf dobio 1934. kada se nakon smrti tadašnjeg predsjednika Njemačke Hindenburga proglasio firerom, odnosno liderom i kancelarom (Führer und Reichskanzler).
Put ka ludilu
Previše je dosadašnjih podudaranja Erdoğanovog i Hitlerovog puta da bi to bilo slučajno: haotična situacija i šok u državi pa ukidanje građanskih sloboda i suspendovanje prava, egzekucije, protjerivanje sa poslova u vojsci, sudstvu, školstvu, upravi, zdravstvu, policiji… masovna pritvaranja, mučenja zatvorenika, paljenje gradova i knjiga nepoželjnih autora, uništavanje knjižara, zabrana slobodnog kretanja i izlaska iz zemlje… i na kraju veća ovlašćenja za diktatora kako te 1934, tako i ove 2017. godine.
Hitler je onomad vješto manipulisao dešavanjima tridesetih godina u Evropi, koja je bila razjedinjenja i slaba za bilo kakav otpor ludilu. Sem diplomatskog zveketanja naliv perom, malo toga je urađeno da se spriječi uspon zla. Mnogi vlastodršci su se zgražavali proskriptivnim napadima na nepodobne, ali ih niko nije zaustavljao, jer im u stvari i nije bilo stalo do, primjera radi, Jevreja i Slovena.
Danas, u vrijeme kada je Evropa rastrzana i rasparčana u hiljadu frakcija, uplašena konstantnom prijetnjom od terorizma i nespremna da se uhvati u koštac sa krizama koje joj ljuljaju brod, nastupa Erdoğan, lukav poput lisice. Vješto koristi evropske slabosti i ucjenama i prijetnjama dobija poene za sebe. Za to vrijeme gradi kapacitete i ojačava bazu u policiji i vojsci želeći da nanovo zazveketa osmanlijskim jataganima. Mnogi vlastodršci se zgražavaju proskriptivnim napadima na nepodobne, ali ih niko ne zaustavlja, jer im nije stalo do, primjera radi, slobodoumnih Turaka ili Jermena.
Pet godina nakon Hitlerovih „većih ovlašćenja“ počeo je najkrvaviji rat u istoriji svijeta. A Evropa, ta izmučena dama, ćutke je tada posmatrala kako se istrebljuju neželjeni, sve dok i njoj nije dogorjelo pod petama. U tami sukoba koji je uslijedio stradalo je preko 60 miliona ljudi (60 000 000), a Evropa je pretvorena u ogromno zgarište.
Šta se sada čeka? Novi rat ili još zločina i ubijanja od strane bosforskog diktatora? Koliko bi još nedužnih ljudi u Turskoj trebalo da strada, dok se ne shvati da Erdoğan mora da ode? Da li se treba čekati da sulfirer (sultan + firer) počne otvarati masovne koncentracione logore za one koji mu ne odgovaraju?
Jak, samostalan i ponosan Rajh/sultanat
Mnogima je u prvoj trećini XX vijeka izgovor za Hitlerove postupke bio da niko u Evropi ne želi „jaku, samostalnu i ponosnu Njemačku“. Smatrali su da je firer preporodio ekonomiju Rajha i pravilno je usmjeravajući digao je iz pepela u kome se našla nakon poraza u Velikom ratu i da to „ne odgovara onima koji mrze njemački narod“. Mnogima danas glavni izgovor za Erdoğanove postupke glasi: niko u Evropi ne želi „jaku, samostalnu i ponosnu Tursku“. Smatraju da je sulfirer Recep Tursku preporodio ekonomski, pravilno usmjeravajući sredstva i projekte i da to „ne odgovara onima koji mrze turski narod“.
Gore: Skup podrške Hitleru i politici njegove nove Njemačke
Dole: Skup podrške Erdoğanu i politici njegove nove Turske
Baš kao što su Hitlerove poteze tridesetih Nijemci i mnogi izvan Njemačke opravdavali time da on „uspostavlja red i pravo“ tako danas mnogi Turci i, nažalost, mnogi koji ne žive u Turskoj vjeruju da je svako ubistvo, zatvaranje, rušenje i mučenje u ime Erdoğanovog režima dobra stvar, jer on „uspostavlja red i pravo“. Sumrak uma nastupa kada se shvati da će sve zabludjele ovce i dalje vjerovati u to dok vuci tiranske vlade ne prožderu njihove bližnje i njih.
Veliki problem u privrednom prosperitetu Njemačke/Turske je u tome što su i jedan i drugi despot, ekonomski jačajući države, u isto vrijeme, uspostavili totalitarne režime, ukinuli mnoge slobode i spremili se za nove pokolje i sukobe sa neprijateljima. A ko su neprijatelji? I onda i sada su to oni koji misle drugačije, oni koji izgledaju drugačije, oni koji imaju drugačiju boju kože, oni koji žele suživot a ne razaranja, oni koji vjeruju u jednakost i pravdu i oni koji žele mir a ne sukobe.
A sta ćeš sad Evropo?
Evropske države ništa praktično ne rade da se spriječe zločini Erdoğanovog sultanata. Vjerovatno neće ništa ni uraditi sve dok i njima njegov režim ne dođe pred kućna vrata. Tu i tamo objavi se poneko saopštenje i osuda, ali konkretne akcije na zaustavljanju totalitarnog ludila u Turskoj nema. Izgleda da nikoga, sem pojedinaca u svim evro-državama ne zanima onaj dio naroda Turske koji je potlačen, nad kojim se vrši tortura, kojem se uskraćuju osnova prava. Nikoga ne zanimaju pojedinci, slobodoumni Turci koji su postali persona non grata u sopstvenoj zemlji i na koje je zakačen znak mete pod režimom Erdoğana.
Isto tako se ćutalo onda kada su Jevreji odstranjivani iz života Trećeg rajha. Niemöllerove riječi o onima koji ćute dok druge odvode, cijeloj Evropi bi trebalo da odzvanjaju u ušima. Juče su došli po Gülenovce i svi su ćutali, danas su došli po prosvjetare i sudije i svi ćute, sutra će radikalna neootomanska sila u sadejstvu sa militantnim teroristima zakucati na vrata Evrope, ali tada će već biti kasno.
Erdoğan korača firerovom stazom. Smjelo, napadno i jako. Evropske vrijednosti i civilizacija očigledno pojedinima ne znače mnogo, kao što nisu značile ni 1934. Evropa ne radi ništa konkretno, osim što izigrava feničansku princezu.
Cuiusvis hominis est errare, nullius nisi insipientis perseverare in errore…
Zahvalan na ponekoj pozamljenoj riječi ili aluziji:
Vladimir Vladimirovič Majakovski, „Priča o crvenoj kapici“, Antologija ruske poezije XVII-XX vijek I-II, [pjesma, Prosveta, Beograd: 1977]
Goblini, Evropo, [pjesma, Goblini, 2013]
